Gezondheid

(deze pagina is nog niet volledig vertaald)

Ondanks dat de Noorse Lundehund een gezond ras is, komen er toch enige aandoeningen voor binnen het ras. De ziektes die veel bij dit ras voorkomen, zijn gedeeltelijk te wijten aan het feit dat alle huidige Lundehunds afstammen van een handjevol individuen.

Door de kleine genenpoel, is het belangrijk om rekening te houden met mogelijke gezondheidsproblemen. Deze kunnen namelijk makkelijk verspreid worden in een groot gedeelte van de populatie.

Gezondheidstesten zijn niet een optie, het is een verantwoordelijkheid!

Patella Luxatie

Patella Luxatie komt gelukkig zeer weinig voor in het ras, er wordt door de Norsk Lundehund Klubb ook geadviseerd om NIET te testen op PL. Maar omdat ik zelf graag wil weten waarmee ik fok en welke partner ik hiervoor kan gebruiken, laat ik de knieschijven altijd controleren door een orthopeed.

Patella Luxatie is een veelvoorkomende aandoening bij kleine hondenrassen, het komt sporadisch voor bij grotere honden. Bij PL schiet de knieschijf van zijn plaats waardoor een kreupele gang ontstaat.  Patella kan erfelijk zijn, maar kan ook door trauma ontstaan.

Symptomen van PL: Pijn, 'huppelen', kruipelheid, stijfheid aan achterbenen.

Gradaties van Patella Luxatie:

Graad 0: De knieschijf kan niet worden geluxeerd.

Graad 1: De knieschijf is te luxeren door bij een gestrekte poot de knieschijf met de hand te verplaatsen. Wanneer de poot weer in de normale stand staat schiet de knieschijf vanzelf weer terug.

Graad 2: Hierbij schiet de patella er regelmatig naast en blijft dan in geluxeerde positie voor kortere of langere tijd. Sommige honden “zetten” de knieschijf zelf weer op de plaats door de poot naar achteren te strekken. Door het regelmatig op en af schieten van de knieschijf ontstaan kraakbeendeformiteiten, artrose en afvlakking van de kraakbeensleuf.

Graad 3: De knieschijf is permanent geluxeerd, wanneer de knieschijf weer in de goede positie gezet wordt schiet deze er vanzelf weer uit. De kraakbeensleuf is ondiep of zelfs afgevlakt. De poot wordt wel belast maar staat vaak in doorgebogen positie.

Graad 4: De knieschijf is permanent geluxeerd en de kraakbeensleuf is afgevlakt of schuin aflopend. Honden houden de poot omhoog of bij beiderzijdse luxatie lopen ze extreem afwijkend wijdbeens.

Cataract

Cataract komt ook niet vaak voor binnen het ras, en ook hiervoor wordt geadviseerd NIET te testen.

PPM

(Persistent pupillary membranes)

PPM's komen veel voor bij de Lundehund. Bij sommige rassen is PPM een probleem, maar bij de Lundehund (nog) niet. Als een hond iris naar lens PPM heeft, zou dit een probleem kunnen vormen.

PPM is een aangeboren afwijking waarbij restanten aanwezig zijn van weefsel dat normaal kort na de geboorte verdwijnt. De afwijking kan in zeer lichte mate voorkomen, zonder enig gevolg voor het gezichtsvermogen. In ernstiger gevallen zijn er wel nadelige gevolgen. Deze aandoening verslechtert niet; in feite is het vaak zo dat bij honden die als pup een milde vorm van PPM hadden, de PPM vermindert/verdwijnt, naarmate zij ouder worden. Bij een aantal rassen is het een bewezen erfelijke afwijking en kan het ook problemen voor het gezichtsvermogen geven. Er zijn verschillende verschijningsvormen van PPM. Zo kunnen 'draadjes' lopen van iris naar iris, van iris naar lens, van iris naar netvlies. Ook is het mogelijk dat het 'draadje' maar aan één kant vastzit. Deze verdwijnen over het algemeen naarmate de pup opgroeit. Het is daarom van belang om honden, voordat ze voor de fok worden ingezet te laten controleren.

IL

(Intestinale lymphangiectasia)

IL is het meest serieuze probleem binnen het ras. Als je van plan bent een Lundehund te nemen, moet je er zeker van zijn deze ziekte zo snel mogelijk te herkennen.

Lundehund Intestinaal Syndroom is a combinatie van maag- en darmziektes:

Intestinal Lymphangiectasia (IL)

Inflammatory Bowel Disease (IBD)

Gastritis

Protein Losing Enteropathy (PLE)

Small Intestine Bacterial Overgrowth (SIBO)

Symptomen

Bloedonderzoek: Lage proteïnewaarden, vooral albumine

Diarree

Overgeven/Misselijkheid

Gewichtsverlies, voornamelijk verlies van de spiermasse

Geen tot weinig eetlust

Zwak

Gezwollen buik (ziet er drachtig uit) en/of gezwollen benen

Wanneer? Elke leeftijd, honden met de leeftijd van 6 maanden tot 10 jaar hebben het gehad.

Oorzaak

Momenteel is de oorzaak compleet onbekend. Waarschijnlijk is er een genetische oorzaak, maar helaas is hier nog geen betrouwbare test voor. Deze ziekte duikt vaak op als de hond veel stress heeft, een bepaalde bacterië/virus/parasiet heeft gekregen of in geval van slechte voeding, ook loopsheid, hondenshows, dracht etc. kunnen deze ziekte triggeren.

Voeding

Ik heb -gelukkig- geen ervaring met IL, omdat mijn hondjes (nog) nooit ziek zijn geweest. Ik denk dat dit deels komt door de voeding die ik mijn honden geef. Ik geef ze rauwe voeding, gebasseerd om het prooimodel, dit is een erg natuurlijke manier van voeren. Ze krijgen hier zoveel mogelijk dierlijke producten in de juiste verhoudingen, en zo weinig mogelijk granen en chemische toevoegingen.

Preventie

Het allerbelangrijkste voor de hond is om een goed en stabiel leven te hebben met zo weinig mogelijk stress. De hond moet lekker in huis kunnen leven, bij de mensen waarvan hij/zij houdt. Castratie wordt sterk afgeraden, de operatie kan namelijk teveel van de hond vragen waardoor IL getriggerd kan worden.

Sommige Lundehundjes hebben moeite zich aan te passen, daarom is het belangrijk om een fokker te vinden die veel tijd en energie steekt in de socialisatie van de pups. Uiteraard is het belangrijk dat de nieuwe baas doorgaat met deze socialisatie.

Sebaceous adenitis

SA komt vrij veel voor bij Lundehunds. Naar mijn idee komt het vaker voor bij reuen dan bij teven.

Sebaceous Adenitis (SA) is een erfelijke huidziekte waarbij de talgklieren onstoken raken, wat vaak leidt tot progressief haarverlies.  De ziekte kan elk moment in het leven van de hond tevoorschijn komen, er zijn gevallen bekend van 1 tot 12 jaar. De precieze manier van vererving is nog onbekend.

SA kan lastig zijn omdat de symptomen per ras verschullen. De symptomen lijken vaak op andere ziektes zoals hypothyreoïdie (trage schildklier) of allergiën. Ook kan de ernst van de ziekte erg verschillen per individu; sommige honden hebben slechts 1 kaal plekje, andere zijn compleet kaal. Zichtbare symptomen zijn roos, schilfers, haarverlies, beschadigde huid, muffe geur en soms zelfs huidinfecties. Het kan ook voorkomen dat een hond SA zonder dat je het kan zien.

In principe is SA vrij onschuldig, de hond heeft er immers geen last van. Toch wordt het bij veel rassen als fokuitsluitend beschouwd.

Helaas is er geen DNA test voor SA beschikbaar. Om een diagnose te krijgen kan je een huidbiopt laten doen, echter komt het voor dat het resultaat vals negatief is.